به خانه بر می گردم .........

وقتى ماه شبم شدی

بی آنکه بدانم به خانه ات  رفتی

آماده شدم که بگویم که اگر بروی 

تمام من شب می شود .

تو رفتی و سیاهی ها آمدند

برق چاقو هاشان را دیده بودم؛ آمدند 

و مرا

کشتند.

اکنون هر غروب 

چون سال های رفته،

پا به پای سوگواران

به خانه باز می گردم

و زیر انار پیر 

دانه های اشک نبودنت  را می شمارم. .

وگاهی .

گاهی که نه. هر ساعتی چند بار .

عکس ترا  می بینم

همین که می خندی

کمی آرام از بابت خنده هایت

و هزار دلتنگی از برای نبودن بی پایانت   .

اینست قصه زندگی ام